Blog archiwum
nie pon wto śro czw pią sob
1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30 31
ŚWIĘTA HELENA
ŚWIĘTA HELENA

Święta Helena, cesarzowa imperium rzymskiego, urodziła się ok. 250 r. w rodzinie właściciela oberży.
Helena była niezwykle urodziwą dziewczyną, nadto bardzo wesołą, zawsze uśmiechniętą i uprzejmą dla wszystkich — „była radością oczu dla obcych, a pociechą życia dla rodziców”. Tak piękna młoda kobieta miała wielu adoratorów. Pewnego dnia do oberży w Drepanum zawitał młody oficer imieniem Konstancjusz (Gaius Flavius Constantius), wysłany przez cesarza Aureliana w poselstwie do Hormisdasa, króla Persji.
Helena przypadła żołnierzowi niezmiernie do gustu i Konstancjusz stał się częstym gościem zajazdu. Wreszcie pewnego dnia poprosił rodziców o rękę ich córki, na co oni z chęcią przystali, czemu zresztą trudno się dziwić z uwagi na wysokie i szlachetne pochodzenie oficera. Ze względu na społeczne różnice obojga narzeczonych, nie mogli oni w świetle prawa rzymskiego zawrzeć pełnego małżeństwa, pozostał im więc związek zwany konkubinatem (concubinatus), współcześnie przez Kościół niedozwolony, wówczas jednak — w pogańskim przecież jeszcze Imperium — będący legalnym rozwiązaniem. Helena opuściła więc rodzinne miasteczko i wraz z nowym towarzyszem życia zamieszkała w warownym grodzie o nazwie Naissus (dzisiejszy Nisz w Serbii), rodzinnej miejscowości Konstancjusza. Młoda para nie mogła jednak nacieszyć się sobą do woli, bowiem oficera wzywały co chwilę obowiązki zawodowe, dlatego większość czasu spędzał on poza domem, walcząc w wielu toczonych wówczas wojnach. Podczas jednej z takich nieobecności przyszedł na świat syn Heleny i Konstancjusza, któremu nadano imię Konstantyn. W tym samym czasie wydarzenia polityczne w Imperium Romanum zmieniały się błyskawicznie.
Propozycja cesarza, wypływająca z uznania dla osiągnięć Konstancjusza, stała się przyczyną dramatycznych wyborów, które musiały zaciążyć na szczęściu rodzinnym, ale też na przyszłości zarówno Heleny, jak i ich dorastającego syna Konstantyna. Otóż cesarz zażądał, aby Konstancjusz oddalił swoją konkubinę i poślubił pasierbicę współcesarza Maksymiana, Teodorę. Decyzja z pewnością nie była łatwa, ale racja stanu i dobro państwa wymagały, aby Konstancjusz rozstał się z Heleną. Dla niej była to wielka tragedia. Szczęście rodzinne zostało przerwane.


Po śmierci ojca Konstantyn został cesarzem imperium rzymskiego, Wówczas przywrócił matce miejsce na dworze i nadał jej tytuły: "Najszlachetniejszej niewiasty" i "Augusty-cesarzowej" był to najwyższy możliwy w cesarstwie rzymskim tytuł.
W 313 r. Konstantyn ogłosił edykt mediolański, dający chrześcijanom swobodę kultu i anulujący dotychczasowe dekrety prześladowcze, wymierzone przeciwko Kościołowi.
Cesarz Konstantyn zwany Wielkim przyjął chrześcijaństwo i ustanowił stolicę cesarstwa w Konstantynopolu, który stał się później stolicą cesarstwa wschodniego – Bizancjum. Konstantyn z czasem zjednoczył podzielone imperium. To za sprawą syna Helena nawróciła się na wiarę chrześcijańską. Chrzest przyjęła najprawdopodobniej w 315 r.

Pewnego dnia cesarz poznał biskupa Jerozolimy i usłyszał od niego, że w Ziemi Świętej znajdują się miejsca narodzenia i śmierci Chrystusa, ale są przysypane pod gruzami zburzonej dwukrotnie Jerozolimy. Wysłał tam niezwłocznie swoją matkę – Helenę, aby odszukała te miejsca. Helena rozpoczęła poszukiwania miejsc związanych z życiem i śmiercią Chrystusa, w miejscach ruin świątyń pogańskich. W ten sposób odnalazła grotę narodzenia Jezusa i wybudowała tam Bazylikę Narodzenia Pańskiego. Odnalazła również miejsce Wniebowstąpienia,na Górze Oliwnej, gdzie ufundowała Bazylikę Wniebowstąpienia Pańskiego, a co najważniejsze, odnalazła miejsce ukrzyżowania Jezusa na Golgocie oraz Grób Pański. W cysternie znajdującej się pod Kalwarią, Helena odnalazła trzy krzyże.
Któryś z nich mógł być krzyżem Jezusowym – jak jednak rozpoznać który?
Za radą biskupa Makarego z Jerozolimy przyniesiono umierającą kobietę, aby przekonać się, który krzyż jest autentycznym Krzyżem Chrystusa. Ciała kobiety dotykano kolejno wszystkimi trzema krzyżami. Gdy kobieta dotknęła trzeciego, ostatniego krzyża, odzyskała zdrowie. Znak był jasny – ten właśnie krzyż zaczęto czcić jako święty, ten, na którym oddał swoje życie Jezus Chrystus. W tym miejscu Konstantyn wybudował Bazylikę Grobu Świętego.
Helena podzieliła relikwię krzyża na trzy części – jedna została w Jerozolimie, jedną wysłano do Konstantynopola i jedną do Rzymu. Potem krzyż podzielono na mniejsze części, aby większość sanktuariów mogła mieć kawałek relikwii. Największa część relikwii Krzyża Świętego znajduje się dziś w Brukseli, w kościele św. Guduli. W bazylice św. Piotra znajdują się relikwie, noszone niegdyś podczas uroczystości na piersi przez cesarzy z Bizancjum. Duże części krzyża w Polsce znajdują się w kościele Świętego Krzyża na Łysej Górze. Na pamiątkę odnalezienia Krzyża ustanowiono święto Podwyższenia Krzyża, obchodzone 14 września. Św. Helena odkryła również gwoździe, którymi przybito Pana Jezusa do krzyża oraz przywiozła do Rzymu Święte Schody (Scala Sancta), pochodzące z pałacu Piłata.

Helena była bardzo dobrą kobietą, znana była ze swojej hojności dla ubogich, troszczyła się o więźniów i skazanych na banicję. Wpłynęła na syna, aby wydał prawa, które zapewniały opiekę nad wdowami, sierotami, porzuconymi dziećmi, jeńcami i niewolnikami.

Cesarzowa Helena zmarła w Nikomedii między 327 a 330 rokiem w wieku około osiemdziesięciu lat. Pogrzeb odbył się z należnymi cesarzowej honorami, natomiast szczątki Heleny, przewiezione do Rzymu, zostały umieszczone w pięknym sarkofagu i złożone w mauzoleum przy via Lavicana.

Kult Heleny rozwijał się od chwili jej śmierci. Euzebiusz z Cezarei, kanclerz na dworze cesarskim, nazwał ją „godną wiecznej pamięci”, natomiast w martyrologium rzymskim napisano, że Kościół obchodzi uroczystość „świętej Heleny, matki bogobojnego Konstantyna Wielkiego, który pierwszy dał wszystkim władcom wspaniały przykład, jak należy bronić Kościoła i jak go rozszerzać”.
Relikwie cesarzowej spoczywały w sarkofagu w Rzymie do 840 roku, kiedy to ich część przeniesiono do kościoła Santa Maria in Ara Coeli w Rzymie, a resztę wywieziono do Szampanii, do opactwa de Hautvillers. To miejsce stało się też wówczas najważniejszym ośrodkiem kultu świętej. Podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej jeden z duchownych dla uchronienia relikwii przed profanacją ukrył je na jakiś czas, później zaś umieszczono je w kościele Saint-Leu w Paryżu.
Za swoje zasługi dla chrześcijaństwa Helena i jej syn Konstantyn zostali świętymi.
Kościół katolicki wspomina ją 18 sierpnia. Natomiast kościół prawosławny wspomina ją dwa razy w ciągu roku 19 marca i 3 czerwca według kalendarza gregoriańskiego.
Kult św. Heleny w Polsce był powiązany z drzewem Krzyża i Grobem Chrystusowym.
W Kalwarii Zebrzydowskiej w XVII wieku wystawiono Pustelnię św. Heleny z kaplicą, która otrzymała przywilej odpustowy przypadający 18 sierpnia, którego udzielił w 1760 roku papież Klemens XIII.
W ikonografii przedstawiana jest w stroju cesarskim z koroną na głowie lub w bogatym stroju cesarskim; czasami w habicie mniszki. Jej atrybutami jest krzyż: duży krzyż stojący obok niej; krzyż, który otacza ramieniem; mały krzyż w dłoni; trzy krzyże; krzyż oraz model kościoła. Na niektórych obrazach umieszczano koronę cierniową oraz gwoździe, jako narzędzie Męki Pańskiej, dlatego jest ona patronką wytwórców gwoździ i igieł. Nieraz występuje również wraz z synem Konstantynem w postawie stojącej u stóp Krzyża Świętego.

Panie Jezu Chryste, który dzięki świętej Helenie chciałeś ubogacić Twój Kościół bezcennym skarbem i objawiłeś jej miejsce, w którym spoczywał Twój Krzyż, spraw za jej wstawiennictwem, aby Twoja Męka i śmierć odkupiła dla nas nagrodę życia wiecznego. Amen.

Infolinia:

Telefon: 500 719 181

Email: ksiegarniawejherowo@gmail.com

więcej więcej
Zaloguj się
Nie pamiętasz hasła? Zarejestruj się
Producenci
do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl